daha önce ferit edgü'nün sadece bir kitabını okumuştum: "o/hakkari'de bir mevsim". o zamandan aklımda kalan şu: başlangıçta basit bir kitap olduğunu düşünmüştüm. "her 3-5 dize yazan entel, kendini büyük şair sanıyor. zaten şairlere bayılmam da, bu kadar basit cümlelerle insan büyük edebiyaçı havasına girer mi yahu..." diye konuşmuştum kendi kendime. dudak bükmüştüm, hadi len demiştim. neyse ki önyargının ne lanet bi şey olduğunu yaşadığım toplumdan iyi öğrenme fırsatım olmuştu, okumaya devam ettim.
okudukça değiştim. her 3-5 cümlelik bölümden sonra oturup bir paragraf yazmak istedim. her bölümden sonra. o kadar samimiydi ki dili, okuyucuyla konuşur gibi değil. o ne çirkin bi tabirmiş öyle! "okuyucuyla konuşur gibi". yazar sanki o kadar yüce bir insan ki, bizle konuşmaya lütfediyor... samimiyet konuşurcasına yazmak demek değil ki. samimiyet için konuşmanın gerekliliğine inanmak, sessizliğin yüceltildiği aile yemeklerinden kalma sanırım.
ferit edgü, uzun uzun, afilli cümleler kurma gereği duymuyor içini anlatmak için.
bazen sadece 1 cümle yazıyor.o kadar net ki o cümle ya da o kadar önemsiz ki net olup olmaması (çünkü okur o'nun demek istediğini anlamak zorunda değil ki, belki bambaşka bir anlam çıkaracak, o'na ne!)... yazmıyor işte daha fazla.
neyse... ferit edgü'ye övgü yeri değil burası. övülecekse bunu da en iyi bilen şüphesiz ki biz (henüz 1,5 kitabını okumuş biz) değiliz. edebiyattan da çok anlamayız malum...
Remzi'den, 1991'de basılan "yeni ders notları" kitabını aldım geçen gün. eski görünümlü ama ikinci el olmayan bir kitap. depoda dipte köşede kalmış sanırım, remzi Kitabevi'nde indirimli masadaydı. aldım tabi. ve ne hissetsem beğenirsiniz? her okuduğum nottan sonra yazma isteğim doğdu yine.
cesaret edip başlıyorum bu kez. her notun ardından yazabilir miyim? sanmam. ama gittiği yere kadar. duygular kolay dile gelmiyor bende, geldiğinde kaçırmamak, her fırsatı değerlendirmek istiyorum, gittikçe duygusuzlaştığım şu dünyada.
başlayalım...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder